Mexico - donderdag 9 december 1999
Ik slaap behoorlijk uit. Nou ja, ik slaap wel onrustig, maar ik blijf lang in bed. Mijn gesprek met Andrea, gisteren, blijft me toch bezighouden. Niet eens zozeer zijzelf. Ze is mooi, aardig, bijzonder, maar dat roept toch niet eens zo sterke gevoelens op.
Wat me vooral bezighoudt is de vreemde opeenvolging van gebeurtenissen: toevallig een foto van haar maken, twee keer "hoi" zeggen in de bus waar we allebei in zitten en uiteindelijk in de laatste bus recht voor haar zitten en uitgebreid aan de praat raken. Soms gebeuren dingen zò vanzelf dat het echt voorbestemd lijkt. Dat het echt ons lot is elkaar tegen te moeten komen. Heel bijzonder. Daar pieker ik dus over.
Ik slaap met Gert op een kamer, hij staat ook pas laat op. We gaan de stad in. Ik lees mijn e-mail (laatste keer, "tot zondag allemaal!") en we wisselen nog wat geld. We komen Laura tegen. Met z'n drieën ontbijten we.
De rest van de dag lig ik met Gert op het strand. Heerlijk niks doen. Colaatje drinken, beetje lezen, bakken in de zon en af en toe een duik. Lekker nog een beetje vakantiegevoel, zo aan het eind van de vakantie.
's Middags komen we Wolfgang en Liz tegen. Die hebben vandaag samen opgetrokken en zijn erg leuk aan de praat geraakt. Ik merkte eerder al dat ze over veel dingen het zelfde denken (zoals hun afkeer van kinderen).
Ik besluit morgen naar Tulum te gaan. Niemand anders wil daar heen, de ruïnes zijn volgens de Lonely Planet niet zo bijzonder. Maar ik wil ook proberen Andrea terug te vinden. Ik wil weten of we echt getroffen zijn door het lot. Op de een of andere manier heb ik het gevoel dat ik haar zal vinden.
Gail vertelt uitgebreid over de ruïnes. Als ik vraag naar het stadje Tulum zegt ze dat daar niks aan is en dat ik daar niet heen wil. Als ik zeg dat ik er tòch heen wil, snapt ze het nog steeds niet. Maar als ik uitleg waarom, is ze dolenthousiast. "I know you will find her!", zegt ze. Ik ben bang mezelf tè enthousiast te maken. Als ik haar niet vind is het óók goed: ik heb het dan in elk geval geprobeerd en ik weet dat het lot anders beschikt heeft. Ofzo.
We sluiten af met een Maya Coffee, heel speciaal. Het lijkt wel op de Mayan Sacrifice die ik eerder had. Op allerlei manieren wordt alcohol in de fik gestoken. Uiteindelijk vormen de obers zelfs een toren van brandende, omlaag stromende alcohol (tequilla). De koffie is mierzoet, ik word er eigenlijk zelfs wel misselijk van. Maar het is wel leuk.