Mexico - woensdag 8 december 1999
Vroeg op. Vandaag gaan we terug naar Mexico en dat is een lange reis. Om half 7 ontbijt ik met Wolfgang in Popeye's.
De boot vertrekt om half 8, deze keer zonder problemen. Heerlijk om zo met het licht van de opkomende zon nog wat foto's te maken.
Het licht weerkaatst prachtig op het water.
Maar minstens zo mooi is de vrouw die naast Laura zit. Ze kijkt rustig in de camera als ik een foto van haar maak.
In Belize City nemen we deze keer een busje naar het busstation. Als we daarop staan te wachten, komen tientallen schoolkinderen in uniform voorbij lopen.
In de bus richting Mexico zit een hele groep Nederlanders. Volgens mij zaten ze op Caye Caulker in het Rainbow Hotel. ze klagen over alles, zijn erg negatief ingesteld. Met een reisleidster die erg aardig is, maar haar groep als kinderen behandelt. In dit geval misschien wel goed.
De vrouw die ik op de boot fotografeerde, kom ik opnieuw tegen. Ze zegt me gedag als we in Chetumal uit de bus stappen. Grappig.
Later blijkt ze in de bus naar Playa del Carmen achter me te zitten (in Mexico heb je vaste plaatsen in de bus). Ze heet Andrea en komt uit het zuiden van Duitsland. We zitten een hele tijd gezellig te praten. Ze heeft haar baan opgezegd om te kunnen reizen (net als Liz). Opvallend hoeveel mensen dat doen. Andrea is erg geïnteresseerd, kijkt me recht in de ogen en vertelt enthousiast wat ze allemaal nog wil doen voordat ze weer naar huis gaat. Cuba, de VS, nog een maand of vier reizen.
Gek is dat: als ik uitgebreid met Andrea zit te praten, reageert de rest van mijn groep daar enorm op, vooral Liz. Op een positieve manier deze keer. Ze steekt haar duim op. Terwijl het voor mij niet veel meer is dan gewoon een leuk gesprek. ké, we hebben af en toe oogcontact en op een gegeven moment wordt het gesprek best persoonlijk. Over hoe reizen je visie op het leven kan veranderen. Dat een prettig gevoel, leuke dingen doen veel belangrijker is dan carrière.
Andrea stapt uit in Tulum. Daar zijn ruïnes, maar ook hotels en strandhuisjes. Gek is dat: je hebt een leuk persoonlijk gesprek, maar pas achteraf bedenk je je hoe bijzonder het eigenlijk was. Ik heb dus geen adres gevraagd, geen e-mail, niks. Ik weet alleen dat ze Andrea heet en uit Zuid-Duitsland komt. Ik zal haar nooit meer zien en eigenlijk vind ik dat best jammer.
Op het busstation nemen we echt afscheid van Maria. Zij reist met dezelfde bus door naar Cancún, waar ze morgenochtend vroeg op het vliegtuig stapt.
In het deel van Playa del Carmen waar ons hotel staat, is de stroom uitgevallen. Vlak voordat we aankwamen barstte een enorm noodweer los en daar kan de electriciteit hier niet zo goed tegen. Overal zijn kaarsen aangestoken. We gaan nog wat eten in de stad. Er lopen groepjes kinderen rond die liedjes zingen. Ze halen zo geld op voor een muziekavond ofzo van hun school.
Gail oppert dat ik Andrea moet gaan zoeken in Tulum. Ik weet eigenlijk niet of het zò belangrijk voor me is. Ik pieker er tot diep in de nacht over.
