Peru - zaterdag 31 oktober 1998
Nu moeten we zelf bijtijds opstaan. We vertrekken uit het hotel twee uur voor ons vliegtuig vertrekt. moet genoeg zijn. Bij het hotel staat juist een taxi klaar, maar die wil $20 voor het ritje. Van een taxichauffeur die ons gisteren uit Miraflores ophaalde, weten we dat 20 soles de normale prijs hoort te zijn. We wuiven deze meneer dus weg.
Een andere taxi die toevallig voor onze neus stopt, noemt wel de juiste prijs. De twee taxichauffeurs krijgen bijna ruzie, dus we stappen maar snel in.
De taxi rijdt als een gek en neemt een vreemde route. Nu hebben we de afgelopen dagen steeds een andere route gezien onderweg naar het vliegveld, maar deze keer komen we langs allerlei duistere verlaten industrieterreinen. Ik voel me wat ongemakkelijk.
Bij een benzinepomp stoppen we. De band is een beetje zacht, dus de chauffeur pompt er wat meer lucht in. Knal! Dat was de band. Nu kunnen we het dus wel vergeten. Wat nu? De bestuurder garandeert ons dat we op tijd zullen zijn. Bij een mannetje op de hoek kopt hij een nieuwe band, binnen 5 minuten zit'ie er op. Ik hoopt dat'ie goed vastzit.
Het blijkt een reservebandje te zijn, hij piept in iedere bocht. Het is vast niet goed om daamee 140 te rijden... maar het gaat goed. We komen op tijd op het vliegveld aan, de chauffeur rekent de goede prijs en we kunnen de incheckbalie van Continental Airlines makkelijk vinden.
Wat heerlijk om weer in een veilig vliegtuig van een betrouwbare maatschappij te zitten! En om weer gewoon Engels te kunnen praten met de stewardessen. Bij zo'n Amerikaanse maatschappij zijn ze tenminste correct en beleefd.
Weer een leuke film: The Truman Show. Over een jongen die geboren wordt als hoofdpersoon van een 24-uurs soap op een eigen TV-kanaal. Hij weet als enige niet dat de hele wereld naar hem kijkt. Een beetje extreem, maar wel knap gemaakt. Goed idee, zo'n serie...
We stappen weer over in Houston, net als op de heenreis. De transit-ruimte is nu wel een stuk voller dan op de heenreis. Het tax-free winkeltje is nu ook open, maar er is niks leuks te koop. we houden het maar weer bij koffie en hot-dogs.
In ons vliegtuig naar Londen wordt dezelfde film vertoond, dus ik kijk nu maar niet. Ik probeer te slapen.
Ik heb net m'n oordopjes in, als ik in de verte hoor dat de captain iets begint om te roepen. "Dames en heren, het is niets om u zorgen over te maken, maar onze hoogtemeter is kapot. Dat geeft niks, maar je kunt er niet mee in het donker de Atlantische Oceaan oversteken. We keren daarom terug naar Newark Airport (op het schiereiland van New Jersey)." Dat wordt dus een urenlange vertraging.
Amerikaanse maatschappijen mogen dan zeer betrouwbaar zijn, we vliegen toch wel laag en wiebelend boven New York. Op zich prachtig om die stad eens op deze manier te zien. Maar ik maak me nu toch wat zorgen.
Als we eindelijk landen, voelen we dat we met een smak neerkomen. Tijdens het remmen voelen we een klap onder ons. Gelukkig komen we zonder problemen tot stilstand.
Opnieuw de captain: "Dames en heren, we zijn geland op Newark Airport. Door het overgewicht aan brandstof was de landing toch een beetje hard, daardoor zijn enkele banden geklapt. Schrikt u niet als de brandweer komt aanrijden, dat is normaal in dit soort gevallen en alleen voor uw veiligheid."
Nu zien we pas hoe serieus het kennelijk toch was: uit alle hoeken en gaten komen brandweerauto's tevoorschijn. We worden volledig omsingeld. Niet te geloven wat een zwaailichten zeg! Wat ze precies doen, kunnen we niet zien. We blijven een half uur zo staan voordat we doorrijden naar de gate.
We worden opgevangen met wat haastig geregelde frisdrank en pinda's. In de gate moeten we eerst wachten. Later, als duidelijk is dat we met een ander toestel verder zullen vliegen, krijgen we een wachtruimte. Kunnen we mooi even een hamburger halen en CNN Airport Network kijken. Leuk. Van Continental krijgen we ook nog een lading eten voorgeschoteld. Het duurt wel lang.
Bijna drie uur later kunnen we verder vliegen. Al met al komen we ongeveer 3,5 uur later aan op Londen Gatwick. We hadden eigenlijk ruim vier uur transfertijd, nu halen we nog maar net ons eigen vliegtuig naar Amsterdam. Wat een avontuur.
We zijn weer veilig thuis. De meest indrukwekkende, gaafste, leukste vakantie die we ooit gehad hebben, zit er weer op.
Als je dit leest, is de relatie van Diederick en Dawn helaas voorbij. Binnenkort hebben we opnieuw een reünie met een groot deel van de groep. We hopen dat Joanne er nu ook bij kan zijn. Met Patricia en Elisabeth hebben we weinig contact, de anderen spreken elkaar regelmatig - vooral via e-mail.
