Peru - vrijdag 9 oktober 1998
Het begin is meteen al helemaal verkeerd. Chaos, stress, vertragingen.... dat hoort eigenlijk bij het begin van een succesvolle vakantie, is mijn ervaring. Niets van dat alles. Rust, orde en perfectie. Als dat maar goed gaat...
Half vijf 's morgens opstaan blijft natuurlijk vroeg. Maar zo aan het begin van je vakantie gaat het wel een stuk makkelijker.
Alleen de mist kan roet in het eten gooien. Maar onderweg naar Schiphol valt het alleszins mee. Ook het vliegtuig is netjes aangekomen.
Wel gek; altijd gedacht dat je op Schiphol door een slurf het vliegtuig binnengaat. Nu gaan we met de bus! Wel leuk, midden op het platform een echte vliegtuigtrap opklauteren.
Het vliegtuig naar Londen van Transavia heeft mini-raampjes. Daar zie je geen moer door. Weg mooie start van deze droomvakantie. Niet eens even zwaaien naar Haarlem, Hoofddorp en Amsterdam.
De vlucht naar Houston is beter wat dat betreft. Het vliegveld van London-Gatwick ligt midden tussen de bossen en de velden. Zal dus wel een eind van de stad vandaan zijn. In het vliegtuig laten ze -tussen de tv-programma's door- steeds zien waar we vliegen, hoe hoog en hoe ver het nog is.
Houston blijkt een klein vliegveldje te hebben. We moeten wachten in de transitruimte. Alleen vijf persponen die naar Lima gaan, zitten daar. Later komen er nog wat passagiers voor een vlucht naar Parijs. Er is werkelijk geen moer te beleven. Wel even een hot-dog en koffie gekocht.
Het vliegtuig naar Lima blijkt toch aardig vol, kennelijk veel mensen uit andere vliegtuigen. We vertrekken om 15.30 uur lokale tijd, het is dan nog zo'n zes uur vliegen. Gelukkig kunnen we een andere film kijken.
De film, Primary Colors, gaat over president Clinton (hij heet daar 'Stanton') en alle affaires die hij heeft, al tijdens zijn campagne. Ik ben te moe om het echt te volgen, maar het lijkt wel erg op de echte Clinton.
Wel een mooie zonsondergang tijdens de vlucht.
Ik heb nu al genoeg van het vliegtuigeten.
We komen rond 22:00 uur aan in Lima. Wat een chaos! Iedereen krioelt hier door elkaar. We wisselen wat geld, en we weten niet waar we heen moeten. Ik bel maar naar het hotel, gelukkig is daar iemand van Tucan die ons kent...
De taxi die we voor $ 18 nemen naar het hotel, rijdt echt als een gek! Af en toe even toeteren, verder: rijden maar! Hij haalt ook rustig rechts in, om daarna meteen linksaf te slaan.
Wel leuk, in zo'n taxi kom je meteen in de goede sfeer. Je ziet de halve stad aan je voorbij trekken en natuurlijk staat de radio op een of andere lokale zender met Spaanse muziek.
Het hotel is wel mooi; we krijgen een vierpersoons kamer. Tegen een uur of een vallen we meteen in slaap.
