Peru - donderdag 29 oktober 1998
We staan vroeg op. We hebben een ontbijt op bed voorbereid voor onze reisbegeleidster Patricia. Gisteravond hebben we al ons afscheid gevierd, maar we willen haar nu ook uitzwaaien. Zij vertrekt namelijk als eerste, samen met de vijf personen die pas een paar dagen bij de groep zijn. Samen reizen ze verder naar Bolivia.
Elisabeth slaapt bij Patricia op de kamer. Om Patricia niets te laten vermoeden speelt ze dat ze wat in de war is, daarom per ongeluk vroeg opstaat, en dan maar even een eindje gaat lopen. Zo kunnen we net op tijd alles klaarzetten.
Van het hotel hebben we de sleutel van een kamer gekregen waar we een soort buffet kunnen uitstallen. Diederick en Dawn hebben gisteren inkopen gedaan: chocola, brood, fruit en.... champagne!
Als we Patricia wekken, dringt maar langzaam tot haar door wat er gebeurt. Als ze aangekleed is en de kamer binnenkomt, kan ze nauwelijks geloven wat we voor haar hebben georganiseerd. Wat is het toch leuk om mensen te verwennen...
Na het heerlijke ontbijt zwaaien we Patricia uit (en Joanne, die wordt op het stattion afgezet. Zij gaat terug naar de Jungle). Dan duiken we eerst weer ons bed in. Ons vliegtuig terug naar Lima vertrekt pas vanmiddag...
Op het vliegveld gaat het allemaal gesmeerd. Ook zonder Patricia kunnen we best inchecken en ons vliegtuig vinden. Gelukkig maar, want op een van de tickets bleek opeens een andere vertrektijd te staan. Maar het blijkt toch goed geregeld te zijn.
Wat een vreemde start. Al voor we opstijgen komt een stuk plafond half naar beneden zetten. Het licht valt uit. De stewardess ziet het, druk 3x op het belletje en duwt het plafond weer omhoog. Verder reageert het personeel niet: we stijgen gewoon op!
"Ronald, als we gaan, gaan we samen", zegt Otto doodleuk. We hebben hier geen van allen een goed gevoel over. Tijdens het opstijgen klimt het toestel ook anders dan anders, lijkt het wel. Langzamer dan anders.
Ook als we in de wolken zijn, blijft het licht uit. Af en toe gaan we flink heen en weer. Voor het eerst ben ik bang in een Boeing. et lampje 'fasten seatbelts' gaat wel uit, maar we blijven verstijfd in onze stoelen zitten.
Onder onze voeten begint het opeens enorm te razen en te trillen. De omroepster zegt dat we het vliegveld naderen. We zien veel mist en bergen. "De druk in het vliegtuig voelt nog normaal", schrijf ik in mijn dagboek. Voor de onderzoekers naar de ramp die ik verwacht...
Help! Dit is Arequipa Airport!! We moeten nog verder vliegen in deze doodskist!
Belachelijk! Ze repareren het kapotte plafond met een stukje gaffa-tape.
Uiteindelijk komen we toch zonder kleerscheuren aan in Lima. Hoe anders is de aankomst dan op de eerste dag. Nu weten we waar we heen moeten. Een taxi van ons hotel staat ons op te wachten.
Omdat Dawn vannacht al weer vertrekt en Elisabeth, Otto en Femke morgenochtend vroeg, hebben we opnieuw een avond vol afscheid. Dawn en Diederick hebben nu echt alleen nog aandacht voor elkaar. We eten in een soort Indische pizzeria, die zowel Italiaans als Indisch eten verkoopt. Het is vlak bij ons hotel, zodat Otto, Femke en Elisabeth op tijd terug zijn als hun taxi komt.
Toch maar vroeg naar bed, morgen wordt weer een zware dag.
