Dag 20: Taquile-eiland

Peru - woensdag 28 oktober 1998

De zonsopkomst zou ook mooi zijn. Speciaal m'n wekker op 5.30 uur gezet, maar het was veel te bewolkt om iets te kunnen zien. Jammer.

Wat kunnen die lui op mijn slaapzaal klagen zeg! Blij dat ze niet mee waren op Inca Trail. Het is te koud, tevies en te vroeg voor ze (we staan om 7.30 uur op...), er is geen douche en verder is alles verkeerd hier. Sukkels.

We maken een afscheidsboekje voor Patricia. Ik schrijf dat ik in het begin wel wat kritisch was, maar dat ik haar ben gaan bewonderen om de manier waarop zij alles regelt en dan ook nog aandacht voor ons heeft als we problemen hebben.

Na het ontbijt gaan we naar het schoolplein van de enige school die het eiland heeft. Een potje voetbal tegen de plaatselijke jeugd.

De meester van de 6e klas vragt of ik mee wil komen. Hij neemt me mee zijn klas in en vraagt dan een bijdrage voor het archeologie-project van de school. Vooruit, ik geef 10 soles.

Diederick, Dawn en Joanne komen er ook bij, als de kinderen gaan zingen. Ik mag kort iets over Nederland vertellen. Wel grappig.

We gaan naar de 'archeological site' van Taquile. De jongen die ons er heen brengt, weet niets te vertellen over wat er te zien is. Het stelt ook niet zo veel voor, volgens mij.

We beginnen steeds meer aan ons afscheid te denken. Ik schrijf in het dagboek van Joanne, iets over haar paranormale gaven en dat ik haar bewonder, en dat ze in Peru moet blijven...

We varen terug naar Puno. Het is zwaar bewolkt, begint steeds harder te waaien en even later valt de regen met bakken uit de lucht. Dat zijn ze hier niet gewend. Wat een contrast met gisteren ...

We slapen in het zelfde hotel als gisteren. Ik deel weer een kamer met die Australiër. Het maakt me nu allemaal niet meer zo veel uit, nu gaan we naar huis.

's Avonds is onze bonte avond. Eerst hebben we een groots diner. we zitten nu echt met z'n allen aan een lange tafel. Ronald en Mike hebben een plaatselijk kostuum op de kop getikt. Het ziet er allemaal feestelijk uit zo.

Na het dessert verrassen we Patricia met ons lied:

Patricia wordt helemaal emotioneel als we het lied zingen. We hebben het lied ook voor haar uitgeschreven, en geven dat met een strik er omheen en een ballonnetje in de vorm van een hartje. We worden er zelf ook emotioneel van...

Na het eten gaan we nog naar een soort disco. Die zit ergens in een achteraf steegje, maar het is er enorm druk. Ook de andere groep van Tucan die nogal eens spontaan het zelfde deed als wij, blijkt er te zijn. Het is er gezellig, de muziek is goed en de drank is heerlijk.

Elisabeth probeert Mike te versieren, maar die gaat daar niet op in.

Als we een voor een besluiten terug te gaan naar het hotel, neemt Patricia emotioneel afscheid van ons. Later, als het laatste deel van de groep wil weggaan, is Patricia spoorloos. Geeft niets, want wij weten dat er morgenochtend nòg een afscheid komt...