Peru - dinsdag 27 oktober 1998
Uitslapen!!! Nou ja... tot kwart over 7. Eigenlijk doen we helemaal niets in Puno, we vertrekken hier meteen weer. Patricia zegt dat hier ook niets te doen is, maar ik zou nog best een dagje willen rondkijken.
Met de boot gaan we het Titicaca-meer op. Het is prachtig weer. Onze nieuwe gids, Alexandro praat slecht Engels en vaak gaat het nergens over. Zonde, want volgens mij is dit een boeiende omgeving. De bewoners van het eiland Taquile proberen zo veel mogelijk onafhankelijk te blijven van Peru. Ze hebben ook eigen regels en normen, en hebben lange tijd zonder geld geleefd. Dat is nu overigens wel aan het verdwijnen.
We maken een tussenstop op een kunstmatig eiland dat drijft op riet. De Uros-indianen leven al eeuwen zo. Ze moeten hun eiland steeds ophogen omdat het aan de onderkant wegrot. Van hun oude cultuur is weinig over, dit is duidelijk volledig verpest door het toerisme.
Hoe anders is het eiland Taquile. We slapen niet in een hotel maar in een verbouwd huis van een gewoon gezin. De huizen zijn hier eenvoudig en met de hand gebouwd uit klei. We lunchen in een klein lokaal restaurantje. Heerlijk! Het menu is weer eens een beetje anders dan in de rest van Peru.
Na de (late) lunch hebben we eindelijk weer even tijd voor onszelf. Op het 'terras' voor het restaurant schrijven we ons eigen kamplied, te zingen voor Patricia op de ochtend van ons vertrek uit Puno. Of nee, morgenavond op de bonte avond. We breiden hiervoor een lied uit dat we al in de Jungle zijn gaan zingen. Daar begon het met "Jungle" op de muziek van "Fire" van Bruce Springsteen. "Romeo and Julliet" werd zo "Joanne and Juan"...
Wat komt het eind van onze vakantie nu snel dichterbij...
De zonsondergang schijnt hier prachtig te zijn. We gaan met z'n allen naa de oostkant van het eiland (ons 'hotel' ligt in het midden). Het is intussen redelijk bewolkt geworden, maar juist bij de horizon zijn weinig wolken. Onze gids, Alexandro, zegt dat het een perfecte plaats is om te mediteren, maar ik voel niks. Niet genoeg concentratie denk ik...
Het diner bestaat uit het menu dat hier kennelijk standaard is: soep, omelet of vis met groente. Toch is het best lekker. Na het eten blijven we een beetje kaarten, kletsen en bierdrinken.
Het dochtertje van de baas vindt het maar wat spannend, die toeristen in huis. Ze komt gezellig bij ons zitten. Joanne kan intussen al aardig Spaans dus die ontfermt zich over haar. Ze vindt het vooral erg leuk om ons kaartspel op volgorde te leggen en de nummers op te lezen. Alleen de boer, vrouw, heer en aas snapt ze niet...
Het volk van Taquile is niet erg muzikaal begaafd. Bij de lunch kregen we al een optreden voorgeschoteld van twee kinderen die er weinig van bakten (maar daar accepteer je het nog van), 's avonds doet een bandje met drie panfluiten en een trommel een poging. De leider van de band is nogal verlegen en trekt niet de aandacht van de kaartspelers - die dus rustig doorpraten. De muziek die ze maken is -op z'n aardigst gezegd- nogal abstract. Heel anders dan we tot nu toe hebben gehoord in de rest van het land.
Echt gezellig wordt het niet. Iedereen zit met z'n hoofd òf in de jungle, òf bij de Inca Trail, òf al zo'n beetje thuis.
Vroeg naar bed, het is koud en donker.
