Peru - vrijdag 23 oktober 1998
Vandaag is Mike jarig! We vieren ook maar meteen de verjaardag van Dawn, die is op de laatste dag van onze vakantie jarig. Voor het ontbijt zingen we voor ze. De porters maken razendsnel een prachtige taart - inclusief kaarsjes!!
Bij het ontbijt krijgen we echt een bak vol met pannekoeken. Verder een soort havermout, yoghurt en brood. Wat lekker allemaal, nu moeten we er toch wel tegen kunnen vandaag.
Vooraf waren we al gewaarschuwd voor de tweede dag. die is het zwaarst van allemaal. het is bijna allemaal steil omhoog en het klimaat is het slechtst van de hele tocht.
Het begint inderdaad al meteen steil omhoog. de groep valt al snel uit elkaar, ieder loopt in z'n eigen tempo.
Ik blijf achteraan, samen met Joanne en Elisabeth. Ze hebben het allebei best moeilijk. Joanne heeft last van haar knieën, Elisabeth voelt zich niet goed. Ik neem de tas van Joanne al vrij snel over, dat helpt haar wel. Ik trek het wel, zo'n tas erbij.
Elisabeth zegt alsmaar dat ik niet op haar hoef te wachten. Maar Freddy is niet in de buurt en het is soms gevaarlijk. Je weet bovendien nooit of ze echt niet verder kan. Ik vind het trouwens ook wel gezellig. En ik zou zelf nou ook weer niet zo veel harder lopen.
We bereiken de top ongeveer twee uur na Mike, de snelste van onze groep. We hadden afgesproken dat iedereen boven zou wachten om de rest aan te moedigen bij de laatste meters. Maar het is ijskoud en het regent al zo'n twee uur. alleen Freddy staat ons op te wachten. Ik ben best wel teleurgesteld, al begrijp ik ook wel dat ze niet urenlang in de kou konden wachten.
Het is vanaf de top nog een flink stuk omlaag tot de plaats waar we lunchen. Het regent nog steeds. Gelukkig kunnen we ergens schuilen. we krijgen soep, rijst, kip en groenten, het standaardmenu in Peru.
Na de lunch moeten we wéér een uur klimmen. Het is echt zwaar nu. Deze keer neem ik de tas van Elisabeth erbij. Ze is te moe om te kletsen. Ze is ook best afstandelijk.
De volgende campsite is bovenop de berg. In een rotspartij bouwen de porters hun keuken. Onze tenten staan op een stukje gras.
Het uitzicht is hier het mooiste dat ik ooit gezien heb. Tussen de bergen kmen continu wolken omhoog, daardoor zie je steeds iets anders. Recht tegenover ons is een besneeuwde berg.
We zijn nu op zo'n 3.950 meter hoogte. Mike trakteert ons en de porters op champagne. wij hebben een cadeautje voor hem gekocht: champagne!! Wat een champagne. Voor Mike moet dit de mooiste vakantie ooit zijn.
Freddy zegt dat hij tegen z'n volgende groep gaat zeggen dat hij op de tweede dag van de Trail jarig is; de champagne bevalt hem wel.
Het is zo koud, dat we met z'n allen bij de porters onder de rots gaan zitten, knus onder een slaapzak. Eerst alleen Joanna, Freddy, Elisabeth, Ronald en ik.
Later komt ook Dawn erbij. "Waar is Diederick?", vraagt ze. "Die slaapt", zeg ik. Kort daarna moet ze opeens even naar de wc. Ze komt terug samen met Diederick (die heeft ze wakker gemaakt) en nog een slaapzak. Niet lang daarna zitten Died en Dawn in een innige omhelzing te knussen...
Na het eten (nog steeds onder de rots) gaat iedereen snel slapen, behalve Diederick en Dawn. Zij blijven zitten tot de porters ze wegsturen.
