Peru - dinsdag 13 oktober 1998
Het hotel waarin we nu slapen heeft zelfs internet! Maar pas vanaf 15.00 uur, dus we kunnen niet even naar huis mailen...
Bij het ontbijt kunnen we kiezen tussen een 'continental breakfast' en een 'American breakfast'. American is met een grotere kop koffie en met een gebakken ei. Lekker hoor.
Rondom het hotel zwerven allerlei jongetjes die je schoenen willen poetsen. Dat willen we niet, maar ze maken wel steeds een praatje met ons. Ze zijn erg slim: ze weten zelfs de volgende dag nog dat we uit Nederland komen!
Er is vandaag weer een heel programma voor ons uitgezet. Het busje rijdt ons hier langs een aantal leuke attracties.
Het begint bij een keramiek-maker. Een hele familie, die achter in het huis potjes, bakjes en drinkflessen van klei bakt. We krijgen het hele proces te zien in 10 minuten en... mogen natuurlijk van alles kopen.
Daarna gaan we naar een goudmakerij. Ook daar een demonstratie. Er wordt trouwens ook echt gewerkt. De stenen met stukjes goud worden binnengebracht en in enorme vijzels gebroken.
Het goud wordt er dan uitgefilterd en verder bewerkt. Met tal van giftige stoffen, 'maar we kunnen niet anders', zeggen ze er lachend bij.
Daarna gaan we door naar het Chauchilla-kerkhof. Onderweg kruipt de gids nog even achter het stuur, kennelijk om te oefenen voor zijn rijbewijs. Hij rijdt redelijk, maar schakelen kan hij niet. We zijn als de dood dat het misgaat, zo in de bergen.
De opgraving is midden in de woestijn. Het is zo op de nuchtere maag een tamelijk morbide bedoening, maar ook wel indrukwekkend. Dit gebied werd in de periode tussen 200 v. Chr. en 500 na Chr. gebruikt als kerkhof door de leden van de Nazca-cultuur. Veel gemummificeerde lichamen maar ook botten en grafschatten zijn hier teruggevonden.
In de open graven is uitgebeeld hoe de mummies en de lichamen waren achtergelaten.
Het is hier wel mooi, maar ook een beetje kunstmatig. Na twee graven hadden we het wel zo'n beetje gezien. eigenlijk vond ik de natuur er veel indrukwekkender. Langs de rivier een eindje verder is alles groen (ook al is er 11 maanden per jaar geen water in). Daarnaast is er een strook van honderden meters vlak land zonder begroeiing. Daarna beginnen pas de bergen.
Vervolgens gaan we vliegen! In drie kleine vliegtuigjes, voor een vlucht van een half uur over de Nazca-lijnen. Dat zijn tekeningen in de grond van allerlei figuren. Wie ze getekend heeft, is onduidelijk.
Diederick wordt ziek in het vliegtuigje. Al na 5 minuten roept hij 'kunnen we weer terug!' Ik ben ook wel ziek, maar kan wel alles binnenhouden.
De piloot maakt de vlucht wel wat korter, met vooral wat minder rondjes boven de tekeningen, maar we krijgen wel alles te zien. Een aardig compromis. Ik sta wel te trillen op mijn benen als we weer beneden zijn.
Vervolgens gaan we zwemmen. We hebben afgesproken bij 'het zwembad bij het hotel'. We gaan ervan uit dat het zwembad bij het hotel tegenover het vliegveld is. Het is een beetje vies water. En we zouden een lunch krijgen, maar er is niemand om ons te bedienen. Vreemd hoor.
Dan komt opeens ons busje voorrijden met de rest van onze groep. Blijkt opeens dat we in het verkeerde zwembad liggen! Nog knap dat het busje ons gevonden heeft daar!
Het andere zwembad blijkt zeer luxe te zijn. We moeten wel 15 soles ($ 5,=) betalen om er in te komen, maar dat is inclusief een drankje en een broodje. Heerlijk om even in de zon te liggen.
's Avonds stelt onze reisleidster Patricia voor naar de film te gaan. Een groot deel van de groep heeft daar niet zo'n zin in. Liever zoeken we een authentiek Peruaans restaurantje op. Het is flink zoeken. Sommige zijn helemaal leeg (en dat is een slecht teken), andere vinden we te duur of te toeristisch. Eén restaurant is erg leuk, maar de kok blijkt geen eten meer te hebben! Uiteindelijk heeft de speurtocht toch succes.
In dit restaurantje eten we aardappelsoep, rijst met kip en koude thee voor maar een paar soles. Het kost hier niks! Een aantal stamgasten is bijzonder vereerd dat wij als toeristen juist hier komen eten. Ze geven spontaan een paar flessen bier cadeau.
Daarna volgt een feest van elkaar drank schenken... en met handen en voeten een gesprek op gang brengen. We maken veel foto's met de Peruanen. Eén groot feest. Voor 44 soles hebben we met z'n achten heerlijk gegeten èn ons klem gezopen.
Na het eten vertrekken we weer uit Nazca. We gaan met de nachtbus richting Arequipa. Wat een ramp zeg! Er is natuurlijk veel te weinig beenruimte, het stinkt, het is aardedonker en de weg is vol met bochten. En dat terwijl het de weg tussen twee van de grootste steden van Peru is!
Tot twee keer toe ga ik een tijdje voor in de bus zitten, op het trapje
naast de chauffeur. Hij probeert een gesprek op gang te brengen. We komen
niet veel verder dan:
- ah... de què pais eres tu?
- eh... de Holanda
- ah!!! Holanda! Johan Cruyff!
- si
- Holanda-Peru: dos zéro!
- si!
- (....) (Spaans)
- eh.... non comprende...
- ah... (....)
- ...
Het is 's nachts in de woestijn trouwens flink mistig. Zo mistig dat de chauffeur de hele tijd zijn ruitenwissers aan heeft.
Indrukwekkend hoe donker het 's nachts is in de woestijn. Alleen de tegenliggers geven af en toe wat licht.
