Belize - zondag 5 december 1999
's Ochtends doen we weer eens rustig aan. Het duurt nog uren voor we verder gaan. Pas om half 12 vertrekt de bus. We kunnen dus de hele ochtend lekker luieren.
We voelen ons niet allemaal even lekker. We eten zoveel "Healthy Choice"-ontbijt en fruitsalade dat die al snel uitverkocht zijn. Ze hebben gelukkig ook heerlijke "Breakfast Burito's" met tomaat, ei en kaas.
Om half twaalf nemen we afscheid van John en Judy. Met een vrij luxe bus gaan we naar Belize City. Dat kun je nauwelijks een stad noemen, er wonen maar een paar duizend mensen. Er staan nog veel koloniale houten gebouwen. Ik denk dat het wel een beetje op Paramaribo lijkt. We moeten een eindje lopen naar de boot. Iedereen kijkt ons aan alsof we buitenaardse wezens zijn! De meeste mensen nemen voor dat kleine stukje de bus.
Juist als we in de wachtruimte voor de boot zijn, begint het buiten enorm te regenen. Wat een noodweer! Toch blijft de zon schijnen. Een erg plaatselijke bui dus. Na 10 minuten is het weer voorbij.
Een deel van de groep gaat naar een Chinees restaurant om de hoek en haalt daar drie bakken met eten. Heerlijk, eens wat anders dan Burito's en Taco's.
Als de boot de haven van Belize Stad verlaat, valt de motor uit. Het lukt met geen mogelijkheid hem weer te starten. We varen nog een eindje op de electromotor, maar dat schiet ook niet op. De motor is echt stuk.
In een uur tijd komen we nauwelijks verder. Pas dan komt er een andere boot en kunnen we overstappen. Dat gaat wel hard!
Caye Caulker is een schattig eilandje, ongeveer zo groot als Schiermonnikoog. Het is bijna helemaal volgebouwd met hotelletjes en duikshops. We worden hartelijk ontvangen door een kennis van Gail, een medewerker van een cafe vlakbij de haven.
De tijd van de bijzondere, artistieke hotels is echt voorbij. Dit hotel is niet veel meer dan een stapel prefab-kamers op elkaar. Op zich niet erg, zo zijn alle hotels hier. Het ergste is dat het beddegoed echt smerig is: het plakt verschrikkelijk! Dit is het nadeel van een georganiseerde reis: je kunt niet zomaar even besluiten naar een ander hotel te gaan.
Gail voelt zich hier echt thuis. Ze vertelt dat ze hier ook vaak komt als ze een paar dagen vrij heeft tussen twee reizen. Bijna alle reizen die ze begeleidt, komen hier langs.
Als we lekker aan de Marguerita's en de Piña Colada zitten, snijdt Gail een onderwerp aan dat al een paar dagen sluimert: de spanning tussen haar en een deel van de groep. Ik geloof dat het wel goed is om wat dingen uit te praten, al komen maar een paar mensen aan het woord. Ik denk wel dat we elkaar wat beter begrijpen.
We kiezen deze keer zelf een restaurant uit. Al is het "advies" van Gail ("hier is het eten niet goed heb ik gehoord") wel bepalend. Het restaurant waar we gaan eten wordt aanbevolen in de Lonely Planet. Het is er erg gezellig, leuke muziek, we zitten langs het water aan een tafel met kaarslicht.
Ik blijf het vreemd vinden dat het zo vroeg donker is. Het is winter zonder dat het als winter voelt.
Belize is een echt reggae-eiland. Je hoort het continu overal. We gaan naar een cafe waar een CD van Toots & The Maytals aanstaat... heerlijk!
Ik heb een heftige discussie met Liz over kinderen krijgen. Zij weet dat ze nooit kinderen wil. Teveel gezeur, problemen en geregel. Ze houdt echt van haar vrijheid en wil die niet opofferen. Ik leg uit dat ik die dingen juist als een uitdaging zou zien en wèl veel zou willen opofferen. Zij maakt daarvan dat ik kinderen alleen voor mijn eigen plezier zou willen hebben, zoals iedereen met kinderen. Ik begrijp niet helemaal wat ze nu wil duidelijk maken, maar het is wel een interessante discussie.
