Dag 8: Busreis naar Guatemala

Guatemala - zaterdag 27 november 1999

Weer eens vroeg op, we vertrekken om 6.30 uur. Vandaag is het "chicken bus-day", de hele dag in de bus. Hoewel, die naam is eigenlijk vooral gebaseerd op de lange rit met een lokale bus in Guatemala, maar in plaats daarvan huren we een eigen busje. Het voordeel daarvan is dat we dan onderweg kunnen stoppen.

Tot de grens gaan we wel met het openbaar vervoer, maar de bussen in Mexico zijn vrij luxe.

Bij de grens is het een drukte van jewelste. Mensen die nog snel wat willen verkopen, bussen, taxi's en vooral veel reizigers. We krijgen bij de Mexicaanse kant van de grens een nieuw formulier: daardoor hoeven we bij terugkeer in Mexico niet opnieuw te betalen. We krijgen ook een extra stempel.

Tussen de Mexicaanse grenspost en die van Guatemala is een stuk niemandsland van een paar kilometer. Oude gammele wagens rijden hier heen en weer.

In Guatemala is het nog veel drukker. Iedereen probeert wat te verkopen: de weg bij de grenspost is één grote markt met fruit, kippen, hoeden en alle soorten en maten van kleden.

Ook al hebben we hier een privebusje, het gaat toch langzaam. De wegen zitten hier vol gaten, af en toe zijn stukken van tientallen meters zelfs compleet onverhard. We moeten ook regelmatig op het overige verkeer wachten. Inhalen is hier spelen met je leven. Maar het gaat allemaal goed.

Het eerste stadje waar we aankomen is Huehuetenango. Vlakbij is een Maya-ruïne, maar volgens de gidsen is die op een hele knullige manier 'gerestaureerd' en is er dus niets van over. Eigenlijk geloof ik dat pas als ik het gezien heb, maar we gaan er toch niet heen.

Het stadje is vrij saai. we lopen er een beetje rond en proberen er aan Guatemalteeks geld te komen. De ment heet hier quetzel. Maar voorlopig geen quetzels, de banken gaan hier op zaterdag om 13.00 uur dicht.

Er zijn wel enkele geldautomaten, maar die werken alleen op Visa-cards. Ik heb na vorig jaar wel geleerd dat ik een Visa-card moet hebben, maar ben toch zo stom geweest mijn pincode thuis te laten. Ik kan 100 quetzel lenen van Liz.

Het landschap is hier nog mooier dan in Mexico. Veel hoge bergen, met prachtige wolken er omheen.

We spelen spelletjes in de bus. Eerst (opnieuw) het op alfabet opnoemen van popgroepen. De Q is een probleem, daar kennen we alleen Queen.

Later schakelen we over op "ik ga op vakantie en ik neem mee", maar dan met Mexicaanse gerechten en dranken. We komen een heel eind:

Met uitzicht op het meer dalen we af naar het stadje Panajachel. Daar is het een gekkenhuis, het lijkt wel Benidorm! Een gonzende massa toeristen die zich voortbeweegt tussen een oneindige rij souvenirkraampjes.

Het hotel waar we zouden moeten overnachten, aan de noordkant van de stad, blijkt vol. Dezelfde eigenaar heeft nog een hotel, in het zuiden, grenzend aan het meer. Ook nu weer best een mooi hotel, maar dat aan de noordkant had absoluut méér sfeer en cultuur. We hebben wel een mooi uitzicht.

Om zes uur spreken we af dat we over een half uur de stad in gaan om te eten. We hebben flinke trek. Twintig minuten later beginnen ze opeens te roepen waar we blijven. Wolfgang is nog niet klaar. Ik vind het een beetje vreemd en zeg dat ze maar moeten wachten, half zeven is half zeven. Toch vraagt Gail op een zeurderige manier aan Wolfgang "wat er nu zo lang duurde".

al toen we aankwamen riep Gail dat er langs het meer zo'n leuk restaurant zat. Volgens mij is het gewoon een vervelende toeristentent. Ik zeg ook dat ik daar liever niet eet. We besluiten nog wat rond te lopen.

Gail zegt nu dat ze nòg een leuk restaurant weet, in de hoofdstraat. Het is er zeker gezellig, maar op de kaart staan bijna alleen Aziatische gerechten. Wolfgang zegt nu eens dat hij er geen zin in heeft: daarvoor is hij niet naar Guatemala gekomen. Ik ben het met hem eens, de rest wil vooral snel eten en verder geen gezeur. Wolfgang en ik gaan dus samen op zoek naar iets anders. We merken dat Gail nogal pissig is, maar dat vinden we niet terecht. Je kunt toch wel een keer zonder de hele groep eten?

We eten in een restaurant met live-muziek en prima lokale gerechten. Luxe tent, maar wel lekker en gezellig. We praten over de groep, sociale vaardigheden en relaties. We kunnen het goed met elkaar vinden. Als we terugkeren bij het hotel, ligt de rest al te slapen.