Mexico - vrijdag 26 november 1999
Ik spreek om half negen af met Liz, Wolfgang en Gert, om samen te gaan ontbijten. Gail kent in het centrum nog een 'geweldig' restaurant om te ontbijten. we lopen er dwars door de stad heen. Er wordt hard gewerkt aan de wegen hier!
Café Selva heeft in elk geval goede koffie. Het is meteen ook een soort mini-museum over koffie. Er staat zelfs Max Havelaar koffie bij. Ik leg de anderen uit wie Max Havelaar was.
Het is wel een luxe tent, met zachte Jazzy-Funky-Koole muziek. Ze hebben ook eens niet het standaard American of continental breakfast. Je kunt kiezen uit allerlei sandwiches. Drie lagen heerlijk bruinbrood, met naar keuze kaas en/of diverse soorten vlees. we krijgen de 'traditional' koffie er gratis bij.
Gail brengt me in contact met een Nederlandse vrouw die hier in het Na Bolóm-hotel de fotocollectie van mevrouw Blom sorteert en ordent. Ik zeg haar even gedag, maar heb niet zo heel veel tijd. Hopelijk zijn we vanmiddag op tijd terug, het lijkt me interessant om te zien wat ze doet.
We gaan met z'n vieren naar de 'canyons': de Cañón del Sumidero, een rotspartij langs de rivier de Río Grijalva. De broer van de hotelbeheerder wil ons er wel heen brengen voor 100 pesos per persoon. Het is anderhalf uur rijden naar het stadje Tuxtla Gutiérrez, met zijn auto wel twee uur. Onderweg luisteren we naar de bandjes die ik heb gekocht.
Als we aankomen, is het bloedheet in de brandende zon. Het bedrijf dat de rondvaarten door de vallei maakt, probeert steeds 12 tot 14 personen in een boot te stoppen. We moeten daarom wachten tot er meer mensen komen. De eerste boot heeft helemaal geen zonnescherm of dak, daar hebben we niet zo'n zin in. We wachten liever. De volgende boot komt niet vol, daarom willen ze 66 pesos in plaats van 60. Vooruit dan maar, als we dan tenminste weg kunnen. Uiteindelijk gaan er toch 12 personen mee, maar geld terug krijgen we natuurlijk niet.
Op het water is het koeler, tussen de bergen is het zelfs bewolkt en koud. De 'canyons' zijn best mooi, als je maar geen Grand Canyon verwacht. Het is erg indrukwekkend om te zien hoe steil het omhoog gaat. De bergen zijn hier honderden meters hoog.
Onderweg zien we een kaaiman, die in de zon ligt te slapen. Er zijn ook veel vogels hier.
Het mooiste is een soort waterval die vanuit een berg komt. Op de rotsen eronder is allemaal mos gegroeid, waardoor het van een afstand net een enorme kerstboom is.
De tocht eindigt met een enorm contrast: na de prachtige natuur komen we opeens bij een hypermoderne stuwdam, de Chicoasén Dam. Met een enorm standbeeld van bijna communistische snit.
Terug in het hotel kunnen we nog even rotzooien voordat we afspreken voor het diner.
Gail weet nog wel een leuk restaurant. Het is schuin tegenover de San Fransiscokerk, recht tegenover de vele leuke marktkraampjes. Ik vind het wel een goede keus: een restaurant met hoofdzakelijk vegetarische gerechten maar ook een aantal vleesmaaltijden. Het meeste is echt lokale keuken, al is het wel een beetje op de toeristen afgestemd. Het is helaas wel erg stil hier.
Ik vind het eten heerlijk. Maria wordt na afloop ziek, ze denkt dat het van de rijst komt. ik denk eerder dat het van de salades is. Ik voel me nog altijd prima, en ik heb hier geen salade gegeten.
Gisteren wilde niemand nog gaan stappen omdat we dat vandaag zouden doen. Nu is iedereen 'te moe'. We hebben gewoon allemaal niet zo veel puf, ik eigenlijk ook niet.
