Mexico - woensdag 24 november 1999
Ik ben jarig!!!!!!!!
We vertrekken al om 7.00 uur, zonder ontbijt. We gaan naar een waterval, Misol-Ha. Erg mooi, 35 meter hoog.
Recht tegenover de waterval is een restaurantje waar we ontbijten. Ik neem pannekoeken, ik heb best wel veel honger. Op de een of andere manier krijg je hier vaak best weinig te eten. Misschien heb ik tot nu toe gewoon een beetje pech. Nu kan ik er weer even tegen.
Een eindje verderop is nog een waterval, Agua Azul. Deze is niet zo hoog, maar juist erg breed. Niet zo spectaculair, maar wel erg mooi.
Kinderen willen hier van alles verkopen. Ik koop een trosje kleine banaantjes.
Gert koopt ook banaatjes. Nu hebben we er veel te veel voor zeven personen. We delen ze enthousiast uit.
We komen nu in het hoogland van Chiapas. Veel kleine dorpjes tussen ruige natuur. Er is hier meer bewolking en het is kouder. De hoge bergen en de wolken die er tussen hangen zijn wel erg mooi.
We stoppen bij een koffieboer. We drinken er koffie, maar ook kokosmelk. de kokosnoot wordt voor onze neus opengehakt! Er is ook fruitsalade.
In een kooi zitten twee aapjes. Zielig, maar wel erg schattig. We stoppen ze vol met banaantjes. Op een gegeven moment zitten ze zò vol, dat ze lui op de grond gaan liggen en geen aandacht meer aan ons schenken.
Ons hotel in San Cristobal de las Casas is tevens museum.
Het is gesticht door de oude Deense archeoloog Frans Blom. Overal staan spullen die hij bij opgravingen heeft weggeroofd. Zij vrouw was fotografe. In het hotel hangen honderden prachtige foto's die zij bij de Indianenbevoling heeft gemaakt.
We hebben nog even de tijd om de stad in te gaan. Ik ga eerst alleen, maar kom daar Wolfgang en Gert tegen. Het is een leuk stadje, maar er is niet zo heel veel te doen. Er zijn wel mooie markten en een paar kerkjes.
Je moet hier de kinderen ongeveer van je af sláán. allemaal willen ze je kettinkjes of andere prullaria verkopen.
We eten in het hotel. Aan een lange tafel, met alle gasten samen. Erg leuk! Het dessert is een verrassing. Ze doen het licht uit en daarna komen ze binnen met een enorme slagroomtaart met kaarsjes! (wel dertien!) En ze zingen voor me. Ik ben echt ontroerd, ik had eigenlijk niet meer zoveel verwacht.
Ze hebben ook een kaart voor me gemaakt, heel artistiek op een stuk blauw grof karton. Erg leuk.
Na het eten gaan we wat drinken, ik trakteer natuurlijk. Er is een bar met heerlijke mixen. Erg duur, maar enorm gezellig.
Ik krijg diverse drankjes aangeboden. Omdat ik jarig ben, krijg ik een 'Maya sacrifice': een mix met veel alcohol, die eerst wordt aangestoken. Ik moet het in één keer opdrinken, daarna schudt de ober mijn hoofd. Boing!
Als we weggaan, krijgen we allemaal nog een mix. Ik ben echt ladderzat, ik kan nog maar net lopen. En dat zal ik weten: in het hotel moet ik tot drie keer toe enorm kotsen. Daarna slaap ik heerlijk (al is het wel een beetje koud).
