Peru - zaterdag 17 oktober 1998
Alwéér vroeg op (05.00 uur) voor ons vertrek naar Arequipa Airport. Wat een gehaast. Als Diederick nog snel ons geld uit de kluis wil halen, blijkt dat dat alleen op bepaalde tijden kan! Wat nu!!
Diederick blijft alleen achter om te wachten op iemand die de sleutel van de kluis heeft. Hij moet met een taxi achter ons aankomen. Uiteindelijk moet hij zò lang wachten dat het busje van het hotel dat ons naar het vliegveld brengt, nog eens heen en weer kan rijden. Hij kan meteen een paar vergeten schoenen meenemen. Gelukkig heeft het vliegtuig een half uur vertraging, anders had de hele groep niet meegekund.
We vliegen met een Boeing 737 van Aero Peru naar Cusco. Wel relaxed. Cusco ligt net als Arequipa midden tussen de hoge bergen. Zowel het opstijgen als het landen gaat dus enorm steil.
Cusco is een mooi stadje, met veel monumenten en nog meer toeristen. Het hotel ligt aan een heel smal straatje dat steil de berg opgaat. Ook deze keer weer prachtige kamers.
Diederick en ik gaan samen de stad in. Souvenirs kopen, naar huis bellen en gewoon een beetje rondslenteren. We merken dat Cusco duidelijk rijker, toeristischer en beter onderhouden is dan bijvoorbeeld Arequipa of Nazca.
Onderweg van het vliegveld naar het hotel hadden we al gezien dat langs de drukke weg diverse radiostations zitten. We kunnen ons niet meer bedwingen, we gaan toch maar even kijken.
Eerst komen we bij twee AM-zenders met traditionele muziek. Hun apparatuur zou in het omroepmuseum niet misstaan: het is eenvoudig en héél oud. Eén draaitafel, twee cassetterecorders, een mixer met draaiknoppen en afluistering via een transistorradio! De mensen hier spreken geen woord Engels maar zijn wel erg aardig. Met gebaren en tien woorden Spaans komen we al een heel eind.
Iets verderop zit Radio Simfonia. Pas na een paar keer aanbellen wordt opengedaan, door een enge man. Als ik in gebrekkig Spaans uitleg wat we willen, haalt hij er een andere, oude dikke man bij. Die laat ons vriendelijk binnen... in zijn huis! Geen studio te zien.
Na een tijdje roept hij zijn zoon erbij, een jongen van een jaar of 15. Die verstaat een beetje Engels maar spreekt het niet. Uiteindelijk lukt het om duidelijk te maken wat we willen.
We mogen mee naar de studio, die aan de overkant van een binnenplaatsje ligt. Een DJ zit er plaatjes te draaien. Het is een redelijk moderne studio. Een soort Eela-mixer, een equalizer, een CD-speler en wat andere rotzooi. Er is zelfs een eenvoudige compressor/limiter, volgens mij een 1-bands Innovonix.
We maken wat foto's en maken duidelijk dat we wel wat willen inspreken, een jingle ofzo. De DJ gebaart 'kom eens hier', en zet z'n microfoon open. We zijn ON AIR! Ik brabbel drie woorden Spaans en verder wat Engels. Ze vinden het prachtig! Onze middag is geslaagd.
We zoeken nog even naar Radio Carolina, maar dat is invindbaar. Zelfs een officiële taxichauffeur kan er niet achter komen - terwijl hij er nota bene zelf naar zit te luisteren! Helaas.
We gaan daarna naar de kerk van San Fransisco. Die is daar door de Spanjaarden gebouwd op de fundamenten van een Inca-kerk. De Spanjaarden wilden zo hun superioriteit bewijzen. Dat de Inca's beter bouwden, bleek in 1950 bij een zware aardbeving. Toen bleven de Inca-bouwsels overeind, de Spaanse niet. Nu zijn ze hier beide te zien.
We wandelen uitgebreid over een aantal markten. Geen toerist te bekennen hier! Een agent waarschuwt ons vriendelijk dat we op onze spullen moeten passen.
Bij een kraampje eten we een sort gefrituurde deegringen met stroop. Vier voor een enkele sole. Heerlijk.
Onderweg vind ik een geldautomaat met Cirrus-logo. ik pin er, maar vergeet m'n pasje er uit te halen. In Nederland doe je dat voordat het geld eruit komt, hier kennelijk pas erna. Stom. Ik hoop maar dat hij niet gevonden wordt door criminelen die m'n pincode kunnen kraken. Het zal wel loslopen, lijkt me. Ik laat hem wel zo snel mogelijk blokkeren.
's Avonds gaan we weer eten met de groep. Patricia heeft een tafel beproken omdat ze bang is dat we niks kunnen vinden waar we met elf personen kunnen binnenwandelen. Het is immers druk hier, er zijn veel groepen zoals wij.
Eigenlijk moet ik zeggen met z'n twaalven, want Elisabeth uit Australië is er intussen bij gekomen. Tijdens het eten maak ik kennis met haar. Ze is accountant bij een TV-station! Als ik zeg dat ik TV-journalist ben, zegt ze 'Oh no!' Veel negatieve ervaringen met mijn Australische collega's, die nooit op tijd komen, nooit zelf hun declaraties invullen en dan ook nog eens altijd het bonnetje kwijt zijn. Het moet echt verschrikkelijk zijn...
Het eten is lekker, maar het restaurant is weer slecht. De helft komt te laat of helemaal niet. Patricia vindt het deze keer zelf het meest vervelend. Volgende keer mogen wij wat uitzoeken, zegt ze.
's Avonds gaan we met een deel van de groep naar een disco. Erg leuke muziek, ook wel goede sfeer. Om ongeveer 23.00 uur speelt er een Peruaanse rockband. Met electrische gitaren, drums en...... panfluit!!!
Ik maak kennis met twee Nederlandse meiden. Eén uit Delft en één uit Nijmegen. Die uit Delft heeft haar baan opgezegd en gaat vijf maanden rondtrekken. De ander is verpleegster in een asielzoekerscentrum en moet volgende week weer naar huis. Ze reizen samen, maar kennen elkaar alleen via een advertentie in de Volkskrant.
Volgens Ronald zijn ze wanhopig op zoek naar een man, volgens mij valt dat wel mee. Volgens mij zijn ze vooral geïnteresseerd in zichzelf.
Even na middernacht gaan we flink aangeschoten terug naar het hotel.
