Dag terug Hoofdpagina Taal: en Dag vooruit

Dag 2: Chichen Itza en Merida

Mexico - zondag 21 november 1999

We ontmoeten elkaar bij het ontbijt en maken kort kennis. We zijn allemaal vrij rustig en stil, maar ik geloof dat het wel een leuke groep is. We vertrekken al meteen na het ontbijt. Ik ben te laat, Gail zei dat we nog wel even naar de supermarkt konden, maar die bleek verder te zijn dan ik dacht. Gelukkig zijn we nog op tijd voor de bus naar Chichén Itzá.

Het is een gewone lijnbus, maar er zitten bijna alleen toeristen in. Het is een relaxte tocht: een bijna rechte weg, een chauffeur die zich aan de maximumsnelheid houdt. Heel wat prettiger dan in Peru! Maar tegelijk mis ik dat chaotische, dat bizarre ook wel een beetje.

Chichén Itzá is een waar gekkenhuis. Vreselijk vol met toeristen. We hebben een gids die vrij aardig vertelt, maar niet zo gedetailleerd. Er is maar weinig dat we nog niet wisten uit de Lonely Planet.

Het laatste uur mogen we zelf rondlopen. Ik wandel rond met Liz. Zij heeft haar Lonely Planet bij de hand, dus we kunnen nog eens lezen wat we allemaal zien.

We vinden allebei dat het er niet 'voelt' zoals bij veel andere oude ruïnes. Waarschijnlijk komt dat door al die mensen.

De grootste piramide van Chichén Itzá is weel erg mooi. Je kunt er over de wijde omtrek uitkijken.

Het is wel een eindje omhoog; de treetjes zijn erg smal en hoog, maar het is wel goed te doen. Liz vindt omlaag het moeilijkste, en dat is het ook. we horen dat er per jaar 18 mensen naar beneden vallen. Daar kun je beter niet aan denken terwijl je omhoog klautert.

Je kunt ook de binnenkant van de piramide bekijken. Eerst een half uur in de rij. Liz is bang dat we niet op tijd terug zijn bij de bus (tja dat is een van de nadelen van een groepsvakantie, echt vrij ben je niet).

Er wordt gewaarschuwd dat ouderen, hart- en astmapatienten beter niet naar binnen kunnen gaan. Het vocht druipt langs de muren naar beneden en het is er inderdaad erg benauwd. De trap is net zo steil als die aan de buitenkant, maar omdat er muren en een plafond zijn is het niet zo eng. Bovenaan staat een beeldje. We denken even 'is dat nu alles', maar het is eigenlijk toch wel mooi.

In de bus naar Mérida wordt een film vertoond. De naam ontgaat me, maar het is die bekende film over een bankrover die vrijkomt en dan in de eerste bank die hij binnengaat, wordt gegijzeld door een klunzige bankrover. Ik ken hem al, maar hij blijft wel grappig.

Mérida is een mooie stad, eindelijk een beetje Latijns Amerika zoals ik het ken: beetje chaotisch, druk maar sfeervol.

Gail wil ons meenemen naar een leuk restaurant dat ze kent, maar dat blijkt gesloten te zijn. Misschien maar beter, nu lopen we gezellig wat rond. Gail stelde ook nog voor om kennis te maken met de andere GAP-groep die in het zelfde hotel logeert. Ik protesteer daartegen. De anderen zeggen dat ze het ook niet zagen zitten. Ik hoop maar dat dat echt zo is.

We vinden een leuk restaurantje op een pleintje, waar muzikanten gezellig wat staan te spelen. Later komen er nog twee andere artiesten bij die dansen en moelijk doen met balletjes aan elastiek, die ze ritmisch op de grond slaan. Wel mooi. Ze steken de boel zelfs in de brand; spectaculair.

Gek is dat, hoe snel zo'n groep een eenheid begint te worden. Niet dat we nu al zoveel over elkaar weten, maar het voelt wel alsof we al een hele tijd met elkaar optrekken. De groep is nog wel een beetje stil. Aan de andere kant krijg ik daardoor zelf wel meer ruimte aanwezig te zijn. ik voel me hier wel op m'n gemak. En we maken genoeg lol met elkaar.

Op een plein recht achter het hotel is een festival bezig. Leuk om te zien hoe iedereen uitgedost is in nette kleding en zich enorm vermaakt.

's Avonds heb ik even tijd om te internetten. Er zit een cybercafé recht tegenover ons hotel. Echt zoals een internetcafé hoort te zijn: met internet en café. Heerlijke sterke koffie. Nu weet ook thuis iedereen dat ik ben aangekomen en dat het goed gaat.

 

Dag terug Hoofdpagina Taal: en Dag vooruit